ای کاش نفت نمی بود... نگاهی به صورتش می اندازم. ۳۰ ساله به نظر می رسید و یا ۳۲.فرقی نمی کند. مهندسی عمران دارد از دانشگاه ساوه. چشمانش را به ثانیه شمار چهارراه جهان کودک دوخته ... پلک نمی زد... ۵ ۴ ۳ ۲ و قبل از محو شدن شماره قرمز یک از ثانیه شمار ماراتن آغاز می شود. ....متکی شده ایم به چاه هلی نفتمان و فقط مصرف می کنیم... بی توجه به صدای بوق ماشین های لاین مقابل دنده را عوض می کند و می تازد در بزرگراه حقانی... ملت ما وحشیانه انرژی مصرف می کنند. هرچند چرا خودمان مصرف نکنیم. اگر مصرف هم نکنیم این بی پدر مادر ها میروند میفروشند به امارت و دبی و کویت و عربستان.... این سومین عبارتی است که از زمان سوار شدنم به پیکانش به زبان می آورد: وحشیانه! می فهمی آقا! برق و گاز و بنزین و گاز و گازوئیل و .. اصلا چه فرقی می کند. مصرفمان بالاست... منتظر تایید یا تکذیب من است. ساکت نشسته ام و درختان پارک حقانی را نگاه می کنم. چقدر بزرگ شده اند در این چند سال. دقت نکرده بودم. جنگل کاری فاز ۲ اش همین چند سال پیش تمام شد. حالا شده است یک پارک تمام عیار... سهمیه بندی کردند خیر سرشان. آخه اگه بنا به سهمیه بندیه این سهمیه اضافه چه صیغه ایه؟ سهمیه مسافرت! سهمیه مهر! سهمیه آبان ! سهمیه آذر... من که مشکلی ندارم.... و چشمان من همچنان خط سفیذ بزرگراه را دنبال می کند. دنده سه میرود یا چهار. درست نمی دانم... ماشین یکی از بچه ها گاز سوزه. چند ساعتی خودش رو تو آژانس نشون می ده. میاد بنزین رو می فروشه به بچه محل ها.... دور نمای متروی حقانی چقدر عوض شده.... فوج جمعیت به سمت اتوبوس ها روانه می شوند تا در ایستگاه های خالی از اتوبوس منتظر بمانند. اما متوجه نمی شوم دلیل عجله شان را ... لامصب  من رو هم تنبل کرده. از کارت خودم ۱۰ ۱۵ تائی بیشتر نزدم.یارو بنزین رو میاره دم در خونه. از سر بچه محلی لیتری ۲۲۵ حساب می کنه. خدا پدرش رو بیامرزه.... سکوت من باعث می شود تا صدای ضبطش را روی ۳۶ ببرد. آهنگ حبیب است: صدای جیک جیک بارون...مترو را رد کردیم اما ساختمان کتابخانه ملی دیگر برایم جذابیت ندارد. کدام کتاب! کدام حساب! همه چیز بی کتاب است و حساب.ما حکم کباب روی سیخ نیم سوخته ای را داریم که باید برمان گردانند.کوچکترین درنگی می سوزاند کباب را انتخابات نزذیک است.خطابه نمی کنم به خدا. بیائید درست برگردیم.